خلاصه زندگی نامه امام حسین علیه السلام
امام حسین علیه السلام در سوم شعبان سال چهارم هجری در مدینه به دنیا آمد . رسول خدا صلی الله علیه و آله نام این فرزند زهرا سلام الله را حسین نهاد . وی مورد علاقه شدید پیامبر صلی الله علیه و آله بود و آن حضرت درباره او فرمود : " حسینُ مِنی و اَنا من حسین ... " و در آغوش پیامبر صلی الله علیه و آله بزرگ شد . هنگام رحلت رول خدا صلی الله علیه و آله تنها شش سال داشت . در دوران پدرش علی بن ابی طالب علیه السلام نیز از موقعیت والایی برخوردار بود ، علم ، بخشش ، بزرگواری ، فصاحت ، شجاعت ، تواضع ، دستگیری از بینوایان ، عفو ، حلم و ... از صفات برجسته این حجت الهی بود . در دوران خلافت پدرش ، در کنار آن حضرت بود و در سه جنگ جمل ، صفین و نهروان شرکت داشت .
پس از شهادت پدرش که امامت به حسن بن علی علیه السلام رسید ، همچون سربازی مطیع رهبر و مولای خویش و همراه برادر بود . پس از انعقاد پیمان صلح ، با برادر و بقیه اهل بیت علیهم السلام به مدینه آمد . با شهادت امام مجتبی علیه السلام در سال 49 یا 50 هجری ، بار امامت بر دوش سیدالشهدا علیه السلام قرار گرفت . در دوران 10 سال که معاویه بر حکومت مسلط بود ، امام حسین علیه السلام همراه یکی از معترضین سرسخت نسبت به سیاست های معاویه و دستگیری ها و قتل های او بود و نامه های متعددی در انتقاد از رویه معاویه در کشتن حجر بن عدی و یارانش و عمرو بن حمق خزاعی که از وفاداران به علی علیه السلام بود و اعمال ناپسند دیگر بود نوشت . در عین حال ، حسین علیه السلام یکی از محورهای وحدت شیعه و از چهره های برجسته و شاخص بود که مورد توجه قرار داشت و همواره سلطه اموی از نفوذ شخصیت او بیم داشت . با مرگ معاویه در سال 60 هجری ، یزید به والی مدینه نوشت که از امام حسین علیه السلامبه نفع او بیعت بگیرد . اما حضرت که فساد یزید و بی لیاقتی او را می دانست ، از بیعت امتناع کرد و برای نجات اسلام از بلیه سلطه یزید که به زوال و محو دین می انجامید ، راه مبارزه را پیش گرفت . از مدینه به مکه هجرت کرد و در پی نامه گذاری های کوفیان و شیعیان عراق با آن حضرت و دعوت برای آمدن به کوفه ، آن امام ابتدا مسلم بن عقیل را فرستاد و نامه هایی برای شیعیان کوفه و بصره نوشت و با دریافت پاسخ کوفیان در بیعتشان با مسلم بن عقیل ، در روز 8 ذیحجه سال 60 هجری از مکه به سوی عراق ، حرکت کرد .
پیمان شکنی کوفیان و شهادت مسلم بن عقیل ، اوضاع عراق را نامطلوب ساخت و سیدالشهدا علیه السلام که همراه خانواده ، فرزندان و یاران به سوی کوفه می رفت ، پیش از رسیدن به کوفه در سرزمین " کربلا " در محاصره سپاه کوفه قرار گرفت . تسلیم نیروی یزیدی نشد و سرانجام در روز عاشورا در آن سرزمین ، مظلومانه و تشنه کام ، همراه اصحابش به شهادت رسید ، از آن پس ، کربلا کانون الهام و عاشورا سرچشمه قیام و آزادگی شد و کشته شدن وی ، سبب زنده شدن اسلام و بیدار شدن وجدانهای خفته گردید .
فضایل این امام شهید علیه السلام ، بیش از آن است که در این مختصر بگنجد ، چرا که او آویزه عرش الهی و پرورده دامن رسول خدا صلی الله علیه و آله می باشد . پیامبر صلی الله علیه و آله درباره او چنین فرومدند : قسم به آنکه مرا به حق به پیامبری فرستاد ، حسین بن علی در آسمان بزرگتر از زمین است و بر سمت راست عرش الهی نوشته شده است " مِصباحُ الهُدیً و سفینةُ النِجاة .
در پایان ذکر یک نکته را لازم میدانم که یادآور شوم و آن این که : ای مردم ، حسین علیه السلام به دنیا نیامد تا در کربلا به دست خونخواران به ظاهر مسلمان کشته شود و ما برای او گریه کنیم و ثوابی از این کار ببریم ، البته گریه بر مصیبت حسین علیه السلام از فرموده های ائمه علیهم السلام است که ثواب زیادی دارد ، او خود را قربانی کرد تا اسلام زنده بماند ، تا امر به معروف و نهی از منکر احیا شود ، تا نماز را به عنوان وسیله ای برای تعالی انسان زنده کند چیزی که امروزه ، مردمانی با نام اسلام ، گروه های نادان مردم را به دور خود جمع می کنند و ادعای سلوک عرفانی می کنند و می گویند وقتی به عارفی تبدیل شدی دیگر نیاز به واجبات نداری و تو خودت دیگر حجت خدایی و نماز و روزه بر تو واجب نسیت اما در روز عاشورا ، امام حسین علیه السلام - که عارف به تمام معنا هست – نماز ظهر را سر وقت اقامه می کند و ثابت می کند که هر فردی تا آخر عمرش به واجبات دین نیاز دارد .
آیا تا به حال ذره ای به اهداف امام حسین علیه السلام ، عمل کرده ایم ؟
فیلم اردوی مشهد
مسابقه ی هفت سنگ
حضور دانش آموزان قدیمی در دبیرستان
مسابقه ی فوتبال
برگزاری مسابقات تخم مرغ
حضور و راهنمایی مشاور در کلاس ها
دهه فجر انقلاب اسلامی